strzelec.pun.pl

Snajperzy NATO - wzorce do naśladowania.




Snajper, lub para snajperska działając w oddaleniu od własnych sił i zaopatrzenia potrafi wykonać zadania zarówno punktowej likwidacji ważnych celów, jak i rozpoznawcze - naprowadzające, które niejednokrotnie przesądzają o losach konfliktu. Aby jednak taka sytuacja była możliwa, poziom wyszkolenia operacyjnego strzelca wyborowego armii NATO musi być porównywalny z poziomem grup specjalnych, a wyszkolenie strzeleckie na znacznie wyższym poziomie.

Od niedawna w Siłach Zbrojnych RP zwrócono uwagę na możliwość wykorzystania potencjału doskonale dobranych i wyszkolonych strzelców do wykonywania zadań przekraczających możliwości zwykłych poborowych żołnierzy. Jednak w odróżnieniu od armii brytyjskiej, amerykańskiej, niemieckiej czy włoskiej, proces wdrażania nowej broni i próby udoskonalenia wyszkolenia znajdują się w początkowym stadium i dotyczą nielicznych formacji przeznaczonych do współpracy z siłami NATO. Programy restrukturyzacyjne i modernizacyjne SZ RP, których efektem ma być uzawodowienie i odmłodzenie kadry oraz przystosowanie sprzętu i taktyki działania do norm obowiązujących w XXI wieku, stanowią doskonały argument do posiadania pododdziałów strzelców wyborowych. Na szczęście nie jest konieczne opracowywanie od podstaw programów szkolenia. Sojusznicze armie wykorzystują z powodzeniem potencjał małych grup snajperskich w działaniach wojennych i konfliktach małej skali, a zarówno proces doboru, jak i szkolenia okazał się spełniającym swoje cele. Bezceremonialne kopiowanie doświadczeń wielu ciężkich lat pracy z pewnością nie będzie mile widziane, ale wykorzystanie choć części z nich, przy porozumieniu stron zainteresowanych, może doprowadzić do należytego poziomu prezentowanego przez snajperów WP.


Jednym z najważniejszych celów długoterminowych powinno być stworzenie w Polsce Ośrodka Szkolenia Strzelców Wyborowych, do którego zadań należałoby podstawowe szkolenie trzech specjalności - strzelec zwiadowca, obserwator zwiadowca oraz operator Wielko-kalibrowego Karabinu Wyborowego. Ośrodki o takim profilu szkoleniowym są etatowymi jednostkami szkolenia ponad podstawowego w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Belgii, we Włoszech i Kanadzie. Historia powstania pierwszych ośrodków szkolenia sięga l wojny światowej, podczas której w Wielkiej Brytanii rozpoczęto szkolenie żołnierzy brytyjskich i amerykańskich.

W 1918 roku spadło zainteresowanie żołnierzami o takiej specjalizacji i dopiero czas II wojny światowej przypomniał o konieczności szkolenia snajperskiego żołnierzy koalicji antyhitlerowskiej. Bardzo cenne doświadczenia zdobywane podczas walki zostały po roku 1945 zaprzepaszczone, a właściwie straciły na znaczeniu na polu walki zdominowanym przez broń nuklearną. Jednak wojna koreańska na nowo uświadomiła taktykom, jak wielką rolę odgrywa i odgrywać będzie nadal doskonale wyszkolony snajper. Na przełomie 1954 - 1955 powstało w USA pierwsze Centrum Szkolenia Strzelców Wyborowych, które z czasem zostało przeformowane w Centrum Szkolenia Snajpersko -Rozpoznawczego Korpusu Piechoty Morskiej. Przez wiele lat było ono jedynym tak dużym ośrodkiem w USA. Dopiero w 1987 w Fort Benning powstał podobny Ośrodek Szkoleniowy dla Wojsk Lądowych USA, a w 1993 w Camp Robinson Gwardia Narodowa rozpoczęła pierwszy kurs dla swoich strzelców. W 2001 szkolenie w Szkole Snajperów Gwardii Narodowej ukończyła pierwsza od II wojny światowej kobieta, uzyskując w ten sposób zaszczytny (jak na amerykański humor) przydomek G.l. Jane. Aby jednak trafić na 6-tygodniowe, wyczerpujące psychicznie i fizycznie szkolenie, kandydat musi spełniać szereg kryteriów. W Korpusie Piechoty Morskiej wymaga się, aby ochotnik był mężczyzną w wieku do 23 lat, posiadał tytuł eksperta broni palnej, stopień kaprala ze specjalnością E2 do E7. Wykluczeni są oficerowie, żołnierze palący tytoń i posiadający tatuaże. Szansę mają tylko żołnierze bez wad wzroku, o ilorazie inteligencji wyższym niż przeciętny oraz nie karani dyscyplinarnie przez ostatnie sześć miesięcy. Kandydatów, którzy służyli przez ponad rok w jednostce piechoty lub rozpoznawczej czeka etap selekcyjny, na który składa się test wydolnościowy: bieg na trzy mile w czasie poniżej 18 minut, 20 pod ciągnięć na drążku i 100 przysiadów w 2 minuty oraz test wodny obejmujący przepłynięcie 500 metrów w odkrytym akwenie, 50 metrów w basenie (w umundurowaniu) i utrzymanie się na powierzchni przez 30 sekund bez objaw paniki. Nie wszyscy zakwalifikowani kończą jednak szkolenie trwające 6 dni w tygodniu przez 10-12 godzin dziennie. Dla żołnierzy, którzy nie podołali wymogom stawianym elicie strzeleckiej, Centrum Szkolenia na zawsze zamyka swoje bramy. Nikt nie ma drugiej szansy, co powoduje, że żołnierz wkłada w naukę całą swoją energię.

W Wielkiej Brytanii proces selekcyjny odbywa się w odmienny sposób. Każdy batalion piechoty posiada Szefa Snajperów - osobę funkcyjną odpowiedzialną za wyszkolenie i utrzymanie sprawności bojowej ośmioosobowego zespołu strzelców. To on typuje kandydatów i kieruje na szkolenie podstawowe w SACS (Korpusowa Szkoła Broni Strzeleckiej). Armia Wielkie Brytanii utrzymuje dwa ośrodki: na północy kraju -w Warcop i na południu - w Dartmor, gdzie szkolenia odbywają zarówno strzelcy wyborowi, jak i doskonalą swe umiejętności żołnierze obsługujący broń automatyczną. Zarówno w wydaniu amerykańskim, brytyjskim, jak i nie opisanych - kanadyjskim, czy niemieckim, do macierzystej jednostki wojskowej wraca żołnierz - snajper wyszkolony i wyspecjalizowany, którego dalszym zadaniem jest pogłębianie posiadanej wiedzy i ciągły trening umiejętności strzeleckich.

Równie ważne jak dobór i wyszkolenie jest właściwe umiejscowienie snajpera w szeregach jednostek wojskowych. We Francji, Niemczech, Włoszech oraz Polsce, Czechach i na Węgrzech pluton piechoty jest uzupełniony strzelcem wyborowym. W USA, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii podstawą działania jest samodzielna para snajperska, spełniająca również zadania zwiadowcze. To dobry wzór do naśladowania, pozwalający na wykorzystanie całego potencjału umiejętności samodzielnego realizowania zadań bojowych. Podporządkowanie bezpośrednio dowódcy batalionu eliminuje kilka niekorzystnych zjawisk, uniemożliwiających samodzielne wyznaczanie nadrzędnych celów, dobór rejonu działania i szybkość wykonania rozkazów.

Podstawą do stworzenia w Wojsku Polskim sprawnie działających grup snajperskich powinny być zarówno odpowiednie nowoczesne metody doboru i szkolenia żołnierzy, jak i właściwe umieszczenie i przyporządkowanie w strukturach wybranych jednostek wojskowych. Te dwa aspekty są ważniejsze, niż obecnie najbardziej palący proces wyboru i zastąpienia wyeksploatowanych karabinów wyborowych SWD.

Ostatnio edytowany przez Robson (2007-07-24 19:08:08)